اگه یه روز خودتون یا فامیلای نزدیکتون بچه دار شدید، هیچوقت عکس بچه رو نذارید نت و زیرش بنویسید مگه میشه فداش نشد؟

چون از نظر بقیۀ آدما بچه تون یه کوچولو یا زیبای خفته نیست، بلکه شبیه یه مارمولکه که تازه با دمپایی کوبیدی توی کله اش و دمش کنده شده! مخصوصن با اون دست و پاهای جمع شده شون و چشمای ریز سیاهشون خیلی شبیه مارمولک له شده اند.

از من گفتن بود، دیگه هرجور خودتون صلاح می دونید :|

هیچکدوم از بندهای پ رو نداشتم و از این بابت نگران بودم. نه پول. نه پیشونی و نه پارتی.

همین الآن مشغول وب گردی و درست تر اینه بگم ول گردی! بودم که دیدم نتایج قبولی های آزمون عملی آتش نشانی فارس رو هم زدن و کد ملی من جزو اونا و زمان معرفی به طب کار بود! بی نهایت شکر.

و خدایی که در این نزدیکی می زند لبخندی به تمام گره هایی که تصور دارم همگی کور شدن.

کلاً گم کردن چیزایی که برات ارزشمندن حس بدی داره! اونقدر ذهنت رو درگیر می کنه و اونقدر افکار توی ذهنت بالا پایین میشن و نهایتاً هرجایی که احتمال پیدا کردنش رو میدی میری می گردی و نتیجه ای حاصل نمیشه! و این خیلی عذاب آوره! غصه دار بودم از گم شدن انگشتری که متعلق به سال های خیلی پیش بود و هم ارزش مادی داشت واسم هم معنوی! حتی دعای پیدا شدن گم شده هم مرتب زمزمه می کردم!! که دو سه روز بعدش یه شماره ثابت از قم تماس گرفت و تبریک که شما یکی از برنده های خوش شانس و

هی فکر می کنم و کلی حرف نگفته میاد توی ذهنم و نمی نویسم! فکر می کردم با جمله ها چه کنم!؟! جمله هایی که حوصله نمی کردم سر و رویشان را بشورم و مویشان را شانه کنم اما سینه ام را روی سرشان می گذاشتند که می خواهند بروند بیرون و برای خودشان بچرخند. خودم را راحت کردم و آمدم پستی را ثبت کنم. کسی کاری به کار این توله سگ های دم بریده نداشته باشد و بابت قد و قواره با وزنشان، کاما، نقطه، نیم فاصله، سر خط و ته خط شان هم سرزنشم نکند! هی فکر می کنم و نمی نویسم!